Oogcontact                           Anne Provoost

Kijk naar me
Waarmerk me
Mijn huid, mijn haar, de iris rond mijn pupil
De donkerte van
De zwaarte

Ik lijk niet op hem
En ik lijk niet op haar
Ik ben on-opvallend
Maar
Als jij oogcontact maakt
Tik ik je aan
Met een wenk als een kaatsbal
Zie mij
Geef me bekijks
Oog me, haak me

Maak van mij geen passant
Vrees niet
Ik ben niet je belager
Luister
Ik ben twee / acht / twaalf jaar
Paste niet
Ontbeerde papieren
Recht op grond door geboorte
Schaam je niet
Voor je blik
Want ik draag hem

Staar naar me
Vergaap je
Ik ben nog gezien dus ik ben
Toch weer de maat
Waarmee jij je zult meten vanavond
En de dagen die komen
We zijn elkaars droom
Laat me niet buiten je gezichtsveld
Staan want dan val ik
Verdwijn ik spontaan
Raak ik ont-zien

Vang me
In het appeltje van je ogen
Bewaar me en spaar me
Breng me aan het licht                                 

Ik beschuldig je- Johanna Pinket

Ik beschuldig onze regering van genocide.
Ik heb geen geloof in hen, maar wel in onze mensen. Want wij zijn de motor van verandering. En die motor draait harder dan ooit.
Ik ben studente aan de VUB en deel van de grote studentenbeweging in solidariteit met Palestina. In Gaza staat er geen enkele universiteit meer recht, ze zijn allemaal een voor
een gebombardeerd. De studentenbeweging Vorig jaar werd ik aangeklaagd door mijn universiteit, ze dreigden mij te schorsen, omdat ik mij uitsprak tegen de genocide, ze wouden mij schorsen omdat ik onderdeel ben van een beweging die alsmaar groter en sterker wordt. Het was voor het eerst dat een Belgische universiteit een student met schorsing bedreigde vanwege activisme. Ik werd geviseerd en gebruikt als voorbeeld, eigenlijk een klassieke methode, mensen isoleren en intimideren, het was een poging om de strijd monddood te maken. De universiteit wilde ons doen buigen.

Maar als ze hadden gedacht dat ik in een hoekje zou kruipen, dan hadden ze het mis. Want dat is niet wat de Palestijnse beweging doet, nooit. Mensen met macht onderschatten onze solidariteit zo hard. Want als je een van ons raakt, dan raak je ons allemaal. De universiteit schiep hiermee een precedent van hoe ver ze zouden gaan. Schors mij maar, schors mij maar…ik zeg dat niet omdat ik een bijzonder dapper persoon ben, of omdat ik stiekem niet zo graag studeer.

Ik zeg dat omdat wij niets te verliezen hebben, want als we nu zwijgen over genocide dan is het gedaan, dan betekent het dat we elke andere oorlogsmisdaad ook voorbij gaan, dan hebben we de lat van onze menselijkheid verlegt en waar stopt het dan? Want wat Israël, met de steun van onze westerse regeringen doet, is zo erg, zo erg. En als wij ons er niet tegen organiseren, dan geven we hen carte blanche om te doen wat ze willen. Maar wanneer ik zeg dat we niets te verliezen hebben, kan ik het ook anders zeggen, we
hebben alles te winnen. En dat revolutionair optimisme dat is iets van ons, dat optimisme zal de klasse die medeplichtig is aan deze genocide, ons nooit afpakken. Het revolutionaire optimisme, dat zijn wij. De mens heeft een ongelofelijke en overweldigende kracht om zich te verzetten tegen onderdrukking. Overal waar onderdrukking is, is er strijd. Daar zijn hele geschiedenissen van. Zijn het de slavenopstanden in Amerika, of de anti-apartheidsstrijd in Zuid Afrika… Geen enkel volk aanvaardt onderdrukking zonder strijd, en laat de Palestijnen daar het indrukwekkend voorbeeld van zijn.

En ook in België is de strijd immens, het aantal georganiseerde mensen voor Palestina was nog nooit zo groot, nog nooit stonden 100.000 mensen samen in Brussel om een rode lijn te trekken voor Gaza, nog nooit werd onze kerk in Ieper gevuld met mensen die zeggen genoeg is genoeg, genoeg genocidale beelden gezien, genoeg lege woorden gehoord, ik
stap uit mijn huis, zoek andere mensen op en organiseer mij. Nog nooit stond onze regering zo onder druk door mensen die de handen in elkaar slaan voor rechtvaardigheid. Dat is wat wij doen als mensen, elkaar opzoeken en ons organiseren, in welke vorm dan ook in buurtcomité, vakbond een leesgroep maakt niet uit.... en laat het duidelijk zijn, de politiek
kan behoorlijk lelijk zijn, maar wij als mensen geven niet op.

En het is die solidariteit, die collectiviteit, die onze regering wenst te breken. Want wij zijn met meer. Wij zijn de massa’s die de motor zijn van de verandering in de geschiedenis. Wij bepalen de koers.

J'accuse - Kobe Sercu

Als zorgverlener in de palliatieve zorg ben ik gewend om te luisteren. Om ruimte te geven aan alle stemmen — ook wanneer die met elkaar in conflict zijn. Wat we vandaag zien gebeuren, ver weg en toch zo dichtbij, raakt aan de kern van wie we zijn. En wie we willen zijn. Daarom moet ik nu ook spreken.

Hier, in een stad die leeft met de herinnering aan de Grote Oorlog, blijft het verleden onophoudelijk aanwezig. We herdenken om niet te vergeten. De littekens in het landschap. De namen in witte steen. De klaproos. De dagboeken. De archieven. De Last Post. Ze herinneren ons aan één oproep: Nooit meer oorlog.

Herman van Veen zei ooit: "Ik ben van na de oorlog. En ik hoop dat dat zo blijft." Die hoop delen wij. Onze generatie, en de kinderen en kleinkinderen die na ons komen. Maar vrede is geen vanzelfsprekendheid.

Ons oorlogsverleden is geschiedenis. Elders woedt vandaag oorlog. In Oekraïne, Soedan, Jemen, Myanmar, Ethiopië, Syrië, Congo... en in Palestina. Gaza ondergaat op dit moment wellicht hetzelfde lot als deze stad ooit kende: de totale vernietiging. Van stenen én mensen. En de wereld kijkt toe.

Daarom wil ik mijn stem verheffen. En voor één keer — vergeef me — vloeken in de kerk.

GODVERDOMME! Tegen het opbod van dreiging en wapengekletter.
GODVERDOMME! Tegen de genocide op het Palestijnse volk.
Maar ook: GODVERDOMME! Tegen álle vormen van geweld tegen onschuldige slachtoffers, aan welke kant van het conflict dan ook.
GODVERDOMME! Tegen de normalisering van discriminatie en meedogenloos geweld.
GODVERDOMME! Tegen het polariserende discours dat hier minderheden viseert.
GODVERDOMME! Tegen het laffe wegkijken.
GODVERDOMME! Tegen onze eigen verlammende angst.
GODVERDOMME! Tegen het toe-eigenen van een waarheid die enkel het eigen gelijk dient.

Solidariteit wordt vandaag door sommigen weggezet als hypocriet. Er wordt met misprijzen gesproken over ‘verraad aan het eigen volk’ wanneer mensen opkomen voor vluchtelingen die zoeken naar een beter bestaan. De tijd waarin racisme nog breed werd veroordeeld, lijkt voorbij. De voorzitter van een politieke partij schreef op sociale media: “Het kan me niets schelen dat asielzoekers zich onveilig voelen in hun herkomstland...” — gevolgd door een oproep om dit massaal te delen.

En toch… De roep om verontwaardiging is niet verstomd.
Mensen blijven zich verzetten tegen onrecht. Tegen élke vorm van agressief, zinloos geweld tegen mensen, door wie dan ook.
Ook hier, ook vandaag, klinkt in jullie stemmen de overtuiging dat het beter kan. Dat het anders móét. Dat we allemaal mensen zijn.

Ik hoop oprecht…
Dat wie onderdrukt wordt,
Wie zijn bestaansrecht wordt ontzegd,
Wiens huis wordt verwoest,
Wiens kind, vader of moeder wordt uitgehongerd of gedood…
…ooit zal kunnen geloven dat dit onrecht niet ongestraft blijft.

Laten we niet zwijgen.
Laten we niet wegkijken.
Laten we blijven roepen om rechtvaardigheid.
Laten we blijven ijveren voor een mondiale ethiek —
om het met de woorden van dr. Reginald Moreels te zeggen —
die het disproportionele geweld tegen Palestina veroordeelt én bestraft.

Laten we hopen op een tijd waarin dit volk opnieuw geboren wordt.
En dat ook voor hen het leven weer schoon mag zijn.

J'accuse - Bart Cafmeyer

Emile Zola die j’accuse schreef,  gericht aan de Franse president op 13 januari 1898 naar aanleiding van de Dreyfusaffaire, was een slimme mens.  Een schrijver en een bekende journalist.  Hij was gepokt en gemazzeld in de politiek van toen. 

Ik ben dat niet.  Ik ben een gewone mens die wat toneel speelt en regisseert en die zijn best doet om toch wat bij de pinken te blijven.  Die elke dag de krant leest en geen enkele dag overslaat zonder naar het journaal te kijken en graag nog af en toe een duidingsprogramma meepikt.

Maar dat is lastig aan het worden.  Al dat nieuws.  Al die vreselijke gebeurtenissen. ik versta het allemaal niet meer.  De wereld zoals hij gaat en draait.

Toen Dirk me vroeg om ook een  “ j’accuse” hier uit te spreken heb ik dolenthousiast “ja” gezegd.  Ik zal het ne keer goed zeggen zie.  Als gewone mens tegen de grote dames en heren. 

Om dan te beseffen dat ik dat eigenlijk niet wil.  Beschuldigen.  En niet graag deed. Dat ik liever mijne staart zou intrekken.  Als toneelmens weet ik goed wat dat dat is … plankenkoorts.  Blokkeren!

Maar echt …ik kan er niet meer tegen.

Alle dagen het nieuws bekijken.  Alle dagen die hulpeloosheid zien, de eigen machteloosheid voelen.  Die opengesperde kinderogen.  Die vrouwen die huilend hun handen ten hemel heffen en in een onverstaanbare keelklankentaal hun verdriet en pijn uitschreeuwen, die karren volgeladen met huisraad getrokken door ezeltjes of auto’s met stuk geschoten ruiten.  Die wanhoop, …

Ach, Ik moet ze niet oproepen die beelden.  Ge kent ze allemaal.  Vooral jullie en wij kennen ze maar al te goed. We zouden hier anders niet zijn.  Ze staan voor de rest van onze dagen op ons netvlies gebrand. 

En weten dat we er niets kunnen aan doen. Tenzij met zoveel mogelijk mensen laten horen en zien dat het nu moet stoppen. Nu!

En weet je wat het ergste is?

Weet je wat ik hier in Vlaanderen zo raar vindt. En eigenlijk niet begrijp?

Dat getreuzel, geaarzel, het samenkomen van ministers en daarna dringen voor de camera ‘dat ze er nog niet uit zijn’.  Dat er wel een oplossing in zicht is, maar nu nog niet.  Over een paar weken misschien. 

Ik hou mij verre van politiek.  Ik zou het niet kunnen.  Ik zou ‘dit’ vooral niet kunnen:   Leven met dat geneuzel en getreuzel,  terwijl ginder achter …

Maar bon.   We hebben gestemd voor wie dat we stemden.  We hebben een eerste minister en een minister-president en nog regeringsleden die groot geworden zijn in een vroegere partij die het altijd heeft gehad over het zelfbeschikkingsrecht der volkeren.  Landen moesten niet persé stoppen aan de landsgrenzen die na een zoveelste oorlog zo grondig werden zijn hertekend.  Enfin, dat legden ze ons toch zo uit! 

Vlamingen, Walen, Basken, Catalanen, Koerden, Taiwanezen,  … Palestijnen moesten hun eigen lot zelf in handen kunnen nemen. 

Ik vond dat een mooie gedachte, dat zelfbeschikkingsrecht van volkeren. Ik stond daar achter.  Ik zou er zelfs voor gestemd hebben!

En dan had men het over de kracht van verandering.

Op zo’n moment groeit er hoop. Weliswaar naïeve hoop.  Maar toch hoop. De wereld zal een mooiere plek worden waar iedereen, elk volk  naast elkaar kan samenleven. Wat een project.

Maar op het moment dat één van die volkeren gewoon kapot geschoten wordt, uitgehongerd, geplet door een niets ontziende moordmachine … op dat moment is het stil.  Zo stil. Zo ijzingwekkend stil dat ge zelfs het bloed van dat moe getergde volk hoort vloeien.

Ik begrijp dit niet.  Echt niet.  

Dus…

Oui messieurs dames: j’accuse!

Slotwoord j’accuse, Dirk Clement

How many times can a man turn his head
pretending he just doesn’t  see?
Deze woorden uit dé protestsong van Bob Dylan zijn in ons aller collectief geheugen gegrift. Na 63 jaar zijn ze actueler dan ooit.
Hoeveel  bommen moeten er nog vallen  in Gaza?
Hoeveel uren, dagen hebben we nodig om alle namen van Palestijnse kinderen uit te spreken die gedood zijn door sluipschutters, bommen, verhongering?
Hoeveel wanhopig huilende en smekende  moeders moeten we nog op tv zien omdat ze de zoveelste avond op rij niet 1 rijstkorrel, niet 1 gram meel konden meenemen naar hun kroost?
How many ears must one man have
Before he can hear people cry?

Hoelang nog voor België een onmiddellijk staakt-het-vuren eist en werk maakt van sancties tegen Israël die amper humanitaire hulp toelaat?
Hoelang nog verschuilen we ons achter de drogreden dat wij als land toch maar een belachelijk kleine speler zijn op het wereldtoneel en dat het zinloos is om ons hiermee bezig te houden?
Hoelang nog voor België het voorbeeld volgt van het VK, Canada, Frankrijk en driekwart van de landen van de Verenigde Naties en volop gaat voor de erkenning van de staat  Palestina? ( Gaza, Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem)

Yes and how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?

The answer, my friend, is blowing in the wind.
Ik denk, ik ben er zeker van dat Dylan zou zeggen dat het antwoord nu luid en duidelijk te horen is in het gebulder van de wind. Dat de wind nu, op dit moment zegt:
STOP! Staakt het vuren! Laat het voedsel binnen! Geef de Palestijnen het land waar ze recht op hebben!
Dat de wind roept en huilt: ‘Jullie hebben het geweten!’

Beste vrienden, strijders voor Gerechtigheid.
We zijn aan het einde gekomen van deze j’accuse, waarbij elke spreker, zanger op zijn manier vorm gaf aan de onvergetelijke zin uit Mijn Kleine Oorlog van Louis Paul Boon: “ schop de mensen tot ze een geweten hebben”.

Onverdoofd slachten in gaza - marc debuysere

Terwijl een meerderheid van de bevolking genoeg heeft van de zinloze slachtpartijen door de israelische zionisten in gaza en op de westelijke jordaanoever, raakt het kernkabinet het niet eens over mogelijke maatregelen tegen israel. Net voor de vakantie had premier de wever het over "geruis uit de buitenwereld" als het over Palestina ging. Alsof het over een burenprotest tegen een bomenkap in deurne ging. Nee, meneer de wever, dit gaat over mensenkap in gaza door uw mateke bibi nethanyahu, gezocht door het strafhof in den haag wegens oorlogsmisdaden. Ge zoudt hem zelfs niet laten oppakken als hij zich hier vertoonde. Precies alsof het parket dat aan u zou vragen. Of veegt ge ook al uw voeten aan de internationale instellingen? Wij zijn het beu dat al onze regeringen alleen maar mistgordijnen optrekken en geen duidelijke standpunten durven innemen. Of willen innemen, omdat het hen duidelijk niet kan schelen. Israel is het produkt van een westers systeem van kolonialisme. En het zit de regering niet echt lekker dat daar bij de bevolking nog altijd zoveel weerstend tegen bestaat.

In maart 2024 publiceerde francesca albanese in opdracht van de verenigde naties haar rapport "anatomie van een genocide". We zijn ondertussen anderhalf jaar verder en men bakkeleit in brussel nog altijd over mogelijke embargo's tegen israel. En nu de verenigde naties eindelijk hongersnood in gaza hebben vastgesteld is het voor veel hulp aan uitgemergelde kinderen eigenlijk al veel te laat. Zo blijft brussel achter de feiten aan hollen. Men heeft er geen last van enige urgentie van dit probleem. Premier de wever schreef wel op X dat "israel als westerse democratie tot de orde moest worden geroepen" maar daar bleef het bij. Geen daden maar woorden. Integendeel, hij gooide nog wat olie op het vuur toen hij verklaarde "dat hij als premier wel zijn ontslag kon aanbieden als hij zei wat hij werkelijk over israel dacht" het is voor de wever eigenlijk heel simpel israel is het licht en Palestina de duisternis. Wie roept er hem eens tot de orde?

Ik wil eindigen met nog een kort vers van ghayath almadhoun. Ik draag dit op aan de bijna 300 vermoorde journalisten in deze waanzinnige mensenslacht. Het komt uit de bundel "ik heb een afgehakte hand voor je meegenomen".

"de dichter die ik in damascus was, vraagt: 'heeft de verwoesting je verdrietig gemaakt, of heeft het verdriet je verwoest?'. Dan kijk ik naar mijn stad die door een wolf is verslonden en denk ik aan de omgekeerde evenredigheid: hoe groter het bloedbad, des te minder getuigen."

HONGEREN VOOR PALESTINA Tekst Jan Breyne

Beste vrienden,

Toen Dirk mij opbelde met de vraag om vandaag hier ook het woord te nemen heb ik geaarzeld. Als het heelal een zandberg is, dan ben ik een onooglijke zandkorrel. Wat kan mijn inbreng betekenen? Wat in godsnaam zal mijn stem waard zijn? Tot ik begreep dat als iedere zangkorrel zou weigeren deel uit maken van de zandhoop, er gewoon geen hoop meer zou zijn. En dus doe ik mee.

Ik doe mee omdat ik kwaad ben. En machteloos.

Wat vandaag in Gaza gebeurt is zonder meer een schande voor onze generaties en voor de hele mensheid. Elke dag worden wij geconfronteerd met beelden van gebombardeerde ziekenhuizen, stervende kinderen, huilende moeders, wanhopige vaders, beelden van wanhoop en honger, … Wie voor zijn kinderen een handvol eten probeert te vatten riskeert zijn leven. Een volk wordt genadeloos uitgemoord. De hel heeft een naam gekregen: Gaza. En we kijken weg. We zappen weg als uitgemergelde kinderen wanhopig in de camera kijken, als vaders of moeders hun ellende uitschreeuwen met hun dode kind in de armen. De grens van wat ons geweten kan absorberen is allang bereikt. En het stopt niet …

Onze stad, die zich Vredesstad noemt, kan en mag dit niet zomaar laten voorbijgaan. En we moeten ons niet afvragen wat ons standpunt, wat onze stem zal opbrengen. We moeten niet aarzelen omwille van eventuele politieke reacties, of van zere tenen.

Als dergelijke grove minachting voor de elementaire mensenrechten zich voordoet, moeten wij gewoon aan de kant van het slachtoffer gaan staan. Er is geen tijd voor afwegingen of we door luidop te protesteren onze economische of politieke belangen niet in het gedrang brengen. Er is geen tijd voor veel langdradige debatten of discussiegroepen als we weten dat elke dag tientallen onschuldige kinderen – men zegt: 150 maar het kunnen er nog veel meer zijn, - sterven onder de kogels of van de honger. Niet debatteren, maar handelen!

Er is een limiet, het zijn de woorden van Dr. Reginald Moreels, chirurg, arts zonder grenzen, oud-minister maar vooral een gedreven mens, in “Alleen Elvis blijft bestaan”. Ik citeer hem:

‘De massamoord op 7 oktober 2023 is in geen enkel opzicht te verantwoorden, in geen enkel opzicht. Maar de disproportie, waarmee een bevolking van zijn grondgebied wordt gejaagd, tart alles. Alles wordt in puin geschoten, alle infrastructuur kapot, mensen worden uitgemoord. Er is een limiet. Als je internationale verdragen hebt, Thomas, moet er ook een soort van mondiale ethiek bestaan. En zelfs een klein land kan wijzen op die mondiale ethiek. Als een Belgische regering omwille van Gaza ontslag zou nemen dan is dat wereldnieuws. Dan zijn wij het eerste land dat dit werkelijk een regeringscrisis waardig vindt. En dit zeg ik niet zomaar lichtzinnig, uit een zetel in deze studio. Ik heb regeringsverantwoordelijkheid gedragen, ik heb op het terrein gezeten en ik kan niet verdacht worden van antisemitisme. Er is een limiet en die limiet is overschreden.’

Tot zover Réginald Moreels.

Tot slot wil ik Elie Wiesel citeren. Hij is een Joods-Amerikaanse schrijver en filosoof en hij schrijft: "De grootste kwaal, waaraan deze maatschappij lijdt, is onverschilligheid":

“Ik heb altijd geloofd dat het tegengestelde van liefde niet haat is, maar het is onverschilligheid. En het tegengestelde  van kennis is niet onwetendheid, maar onverschilligheid.

Het tegengestelde van hoop is niet zonder hoop leven, maar onverschillig in het leven staan.

Het tegengestelde van leven is niet dood, maar onverschilligheid voor leven en dood. En daarom geloof ik, dat literatuur of kunst of schrijven, of onderwijzen of werken voor de menslievendheid, maar één doel heeft: de strijd aangaan tegen onverschilligheid (………) Onverschilligheid tast alles aan, het sust in slaap en doodt nog voordat het doodt. De onverschilligheid is het meest verraderlijke van alle gevaren.” (einde citaat)

Beste vrienden, ik wil niet méér van uw tijd in beslag nemen.

Maar ik wil toch oproepen om samen, boven alle politieke, levensbeschouwelijke of ideologische tegenstellingen, de strijd aan te gaan tegen de onverschilligheid.  Laten we verontwaardigd blijven en vanuit die verontwaardiging onze stem laten hopen. En ondertussen: laten wij alstublieft onze Palestijnse vrienden niet in de steek. We zijn met velen, onze stem doet ertoe. Denk niet dat je als zandkorrel in de zandheuvel  geen macht hebt. Als we samen de stem van de onderdrukten laten horen, dan kunnen wij een zandstorm veroorzaken. Veel moed en… leve een vrij Palestina.

Speech Ieper-Gaza - Roderik Six

‘Vandaag is er maar één kant te kiezen. Dat is de kant van Israël. Dat is de kant van het licht.’
Premier Bart De Wever

‘In de geschiedenis van de mensheid ken ik geen enkele genocide waar op het einde meer inwoners zijn dan in het begin.’
Georges Louis Bouchez

‘Wie is nu de grotere smeerlap: wie schiet op kinderen of wie kinderen gebruikt als levend schild? Ik weet het niet’
Matthias Diependaele, Vlaams Minister President

‘Gaza is de moeilijkste knoop. Je kunt Gaza onder VN-mandaat plaatsen en heropbouwen maar Israël zal niet aanvaarden dat Hamas daar opnieuw als kool groeit. Eigenlijk moet je de Gazanen naar andere Palestijnse gebieden overbrengen.’
Theo Franken, minister van Defensie die oproept tot de deportatie van de Gazanen.

‘Ik denk niet dat we Netanyahu zouden arresteren als hij op Belgisch grondgebied komt.’
Premier Bart De Wever die het Internationaal Strafhof negeert

‘Is er hongersnood in Gaza? Ziehier een foto van een pizzeria in Gaza-stad.’
Michaël Freilich, volksvertegenwoordiger voor NVA

‘Ik heb al werk genoeg. Ik zal me niet laten meeslepen door geruis uit de buitenwereld.’
Nogmaals Bart De Wever, die protest tegen de genocide afdoet als achtergrondgeluid.

Geruis uit de buitenwereld - je moet maar durven. 60.000 doden, met schattingen die oplopen tot 400.000 vermoorde Palestijnen. Voor onze premier is dat slechts geruis. Alsof er stofzuiger op de gang staat te draaien. Wel ja, je zou de massavernietiging van Gaza kunnen beschouwen als een stofzuiger, als een gigantische stofzuiger die duizenden levens van de aarde verzwelgt, die Gaza reinigt van haar ongewenste bewoners.

Gisteren las ik dat Trump en Tony Blair - nog zo’n oorlogsmisdadiger, herinner u de onwettige inval in Irak - ervan dromen om van Gaza een luxe-resort te maken. Een Utopia, te vergelijken met Dubai, een toeristische trekpleister vol gouden wolkenkrabbers, strandbars en golfterreinen.

Een prachtige plek - alleen jammer dat de genocide zich zo traag voltrekt.

Elke dag lees ik dergelijke uitspraken. Elke dag. Je zou van schaamte gloeiende naalden in je ogen boren.

Het is vreemd om hier te staan. Te moeten staan. In een stad die gebouwd is op een massagraf. Wie in deze streek geboren is, weet wat oorlog is. Je proeft het in de lucht, het roest van bloed, en ergens rouwen we nog steeds om al die honderduizenden jonge levens die hier geslachtofferd zijn.

Al die ouders zonder kinderen, al die wezen zonder vaders en moeders.

Gaan we dan nu toekijken hoe een weerloos volk van de aardbol wordt geveegd? Gaan we wikken en wegen uit economische belangen? Gaan we nog een beetje afwachten? Want ja, wat kan zo’n klein landje doen? We gaan toch niet in onze eigen voet schieten, om nog maar eens onze minister president te citeren? Laat ons nog even alles in beraad nemen, terwijl kinderschedels aan flarden worden geknald, terwijl ziekenhuizen worden plat gebombardeerd.

Het gaat niet om links of rechts. Het gaat erom het goede na te streven, om een moreel standpunt in te nemen. Kijk in uw hart, waarde politici, waarde premier, waarde volksvertegenwoordigers, kijk in uw hart - je zal zien waar het licht schijnt.

Tekst slotavond Hunger for Justice - Michaël Pinket

vrijdag 29/08/2025
19u St-Pieterskerk Ieper

Bedankt iedereen , op en voor het podium en tot ver buiten deze St-Pieterskerk ,om hier vanavond en ook doorheen de week mee jullie schouders te zetten onder deze geweldige
actieweek die meer dan ooit nodig is.
Dat we de strijd , en durven we het ook een strijd te noemen, mogen verder zetten omdat het volk van Palestina zou krijgen waar ze recht op hebben.
Hun volledige vrijheid , hun eigen land met een goede gezondheidszorg , met goed onderwijs , met respect voor hun eigen cultuur en een bloeiende economie. Allemaal zaken
die ze ooit hadden en hen totaal onrechtmatig ontnomen zijn . Daarin heeft ook Europa zeker een verpletterende rol gespeeld en dient nu haar volle verantwoordelijkheid op te
nemen ipv weg te kijken.
We willen allemaal een einde aan de genocide en hongersnood, aan de bezetting maar we moeten blijven alert zijn en onder ogen durven zien of een tweestatenoplossing onder het alziende oog van de VS en Israël dat wel beoogt waar de Palestijnen zo recht op hebben. En dus geen verkapte , vermomde nieuwe apartheidsstaat wordt .
Daarom wordt het een lange strijd die we ook na vandaag verder moeten zetten. Een oproep om zondag 7 september massaal in Brussel mee op te stappen en luider dan ooit onze stem te verheffen en te roepen : dit nooit meer , onder welke vorm dan ook.
Ook in Ieper vragen we jullie blijvende steun : we plannen een wekelijks moment op dinsdag ( of andere dag ) om hier blijvend aandacht voor te vragen . We geven dit vorm en houden jullie op de hoogte .
Eindigen wil ik met de woorden van Martin Luther King . Op de presentatie van BDS op woensdag werd het belang van te blijven strijden eigenlijk heel mooi verwoord . Veel
mensen voelen zich machteloos en je hoort vaak dat het toch allemaal niet veel zin heeft .
Dit is wat Martin Luther King hierover zegt : ‘’ Voor het slagen van het kwaad , is niets anders nodig dan dat goede mensen niets doen. Als goede mensen niets anders doen dan voor hun gezinsleden zorgen, hun sport beoefenen , televisie kijken , kunnen kwade krachten ongestoord hun rampzalige praktijken uitvoeren. De kwade krachten worden dan niet gehinderd door de zogenaamde zwijgende meerderheid. ‘’
Vanuit Ieper4Palestine roepen we dus op :
Blijf niet bij de zwijgende meerderheid :
Als jij wil , kan je héél véél doen!

J'accuse

Goeieavond en bedankt dat ik hier, vanavond bij jullie mag zijn.

Als persoon, als vrouw met migratieroots, heb ik in alle fasen van mijn leven, gevoeld en ervaren wat het betekent om niet als volwaardige persoon gezien te worden. Wat structureel racisme, micro-agressie, koloniaal en eurocentrisch denken kan doén en wat de gevolgen ervan zijn.

Ik heb het niet eens over de denigrerende opmerkingen zoals ‘Amai, gij spreekt zo goed Vlaams’ of ‘gij zijt niet gelijk die andere Marokkanen’.

Ik heb het over de juf die samen met de directeur naar mijn klas komt, mij zonder uitleg uit de klas haalt en mij, zonder overleg met mijn ouders, naar het naaiatelier brengt.

Niemand die mij vraagt wat ik wil worden, niemand die vraagt wat ik graag wil worden of wat mijn talenten of potentieel is. Het is het verhaal van zoveel mensen met migratieroots, over generaties heen tot op vandaag! Heelder generaties worden geprogrammeerd met een laag zelfbeeld, om te aanvaarden dat zij niet beter verdienen dan onderbetaalde en ongezonde jobs en daarna dankjewel te zeggen. geen vragen stellen, niet moeilijk doen, uitvoeren en braaf zijn.

Ik heb later pas begrepen dat systemen van uitsluiting en uitbuiting alleen maar mogelijk zijn wanneer……. ‘ de andere’,

de migrant, de vluchteling, de moslim, de arbeider, de zieke, de werkloze niet als volledige mens wordt gezien. In taal, onderwijs, media, op de werkvloer … in 2025 is ONT-MENSELIJKING, white supremacy  nog steeds aanwezig.

Erger nog, het wordt gecultiveerd: wanneer je de andere mens ontmenselijkt wordt het gemakkelijk om neer te kijken, om in hokjes te denken, om te beschuldigen als profiteur, om op basis van afkomst en gender heelder toekomsten te strippen van hun potentieel. Om sociale rechten en vrijheden te ontnemen aan een bepaalde groep, om hen sneller te arresteren en harder te straffen. Serveer dit met een sausje van angst voor een onzekere toekomst en je hebt de ideale cocktail om meeste gruwelijke daden te ‘rechtvaardigen’.

Heb je je al eens afgevraagd WAAROM? Waarom gebeurt dit? Deze vraag heeft mij lang bezig gehouden. Pas toen ik vakbondsafgevaardigde werd vielen voor mij de puzzelstukjes.

Kijk, er is een fundamenteel probleem met ons samenlevingsmodel en het economisch systeem waarop dit gebouwd is. Ik dacht altijd dat we een aantal systeemfoutjes moesten bijsturen.

Maar het is eigenlijk zoals een bekende quote:

“The system isn't broken, it functions exactly as designed” 

Een systeem dat gebouwd is om een kleine elite te laten profiteren van de arbeid en de uitbuiting van mensen en planeet. Een systeem dat niet stuk is – maar precies doet waarvoor het ontworpen is.

En de machinerie van de kleine rijke elite draait met de steun van de Arizona-regering op volle toeren. Werknemers worden ontmenselijkt..  We zijn gereedschap, onze nachtrust, onze gezondheid, onze vrije tijd, …. Moet wijken om de winsthonger van de elite te stillen. Subtiele ontmenselijking, weet je nog?

Milieuactivisten zijn terroristen. de vakbonden, middenveldorganisaties, activisten  die durven te protesteren … wij zijn achterhaald, onrealistisch, wij zijn de ambetanteriken, wij zijn onverantwoordelijk …  

Elke persoon die niet meedoet: is een profiteur en brengt ‘onze welvaart’ in de problemen, wel die moet afgestraft worden!

Wij-Zij, superieur en neerkijken op,  criminaliseren van de rest.

Het systeem beperkt zich niet tot het binnenlands beleid. Onder het mom van ‘begrotingsevenwicht’ veegt deze Arizonaregering in één nacht 80 jaar aan sociale rechten van tafel, terwijl ze zonder aarzeling diezelfde begroting onder druk zet door miljarden uit te geven aan wapens en oorlog.

Waarom? Zodat de oorlogsindustrie en een rijke elite nog rijker kan worden.

En dat brengt ons bij oorlogvoering, medeplichtigheid aan genocide en etnische zuivering. Wat in Gaza en Palestijnse gebieden gebeurt is onmogelijk zonder het systeem van ontmenselijking. 

Klinkt behoorlijk dramatisch, hé. En toch wil ik eindigen met goed nieuws: kijk, iedereen die ooit den lijve ervaren heeft wat ontmenselijking is en iedereen die zich ook identificeert als humanist, … die laat zich horen, die organiseert zich en die protesteert. Het protest groeit. Wij zijn wakker. Wij zijn niet alleen slachtoffers – wij zijn ook strijders.

En die confrontatie is niet nieuw. Het is de strijd van onze voorouders, die gestreden hebben tegen kolonialisme in Marokko en in Congo. Het is de strijd van onze voorouders die gestreden hebben tegen bezetting en collaboratie. Het is de strijd van onze voorouders voor de 38urenweek, de zondagsrust en de nachtpremies. Hun DNA zit in ons lichaam. Wij weten wat we moeten doen

Wij gaan uw systeem onderuit halen. We laten ons niet meer klasseren, ontmenselijken en uitbuiten. Wij dragen de kracht, de hoop en het verzet van onze voorouders. En wij laten ons inspireren door moedige burgers en werknemers die vandaag samen met ons strijden, zoals het luchthavenpersoneel. Krachtig en eenvoudig: hebben zij het werk neergelegd. No business as usual en doen alsof er geen probleem is met de afhandeling van vluchten naar TelAviv. Zij zijn rechtgestaan en hebben beslist om de genocide niet te helpen normaliseren.

Studenten, werknemers, syndicalisten, gewone burgers en vredesactivisten:
Zij, wij nemen onze verantwoordelijkheid op. 
Wij willen niet de geschiedenis in gaan als een deel van de samenleving die wegkijkt of zwijgt.
Als ontmenselijking het instrument van het huidige systeem is, dan is mens zijn en opkomen voor onze medemens de tegengif.
Onze stem is krachtig en onze geschiedenis is onze gids.
Dit is geen gewone strijd. Het is een strijd voor menselijkheid, voor waardigheid, voor een systeem dat wél werkt – voor iedereen.
Wij bouwen een nieuw systeem, eentje dat gebouwd is op rechtvaardigheid, gelijkheid en solidariteit.
Het zal niet gemakkelijk zijn, maar we zijn vastberaden en hoopvol.

Maar jij – Belgische regering- jij draagt een verpletterende verantwoordelijkheid. 
J’accuse dat deze regering meewerkt aan de ontmenselijking van het Palestijnse volk. J’accuse ce gouvernement  de contribuer à la déshumanisation du peuple Palestinien.
J’accuse uw 2 maten en 2 gewichten. Het recht van Israël om te bestaan en zich te verdedigen geldt niet voor Palestina. J’accuse votre double standard. Le droit d'Israël à exister et à se défendre et qui ne s’applique pas pour la Palestine.
J’accuse de Belgische regering dat de Palestijnse staat niet erkent! Que le gouvernement Belge refuse de reconnaître l’État palestinien !
J’accuse, de lafheid waarmee deze regering dit land regeert en zich medeplichtig maakt aan een genocide. J’accuse la lâcheté avec laquelle ce gouvernement dirige ce pays et se rend complice d’un génocide.
J’accuse dat deze regering nog steeds geen waterdichte wapenembargo oplegt en het genocideverdrag van 1948 niet respecteert! J’accuse que ce gouvernement n’as toujours pas imposer un embargo sur les armes et de ne pas respecter la loi sur la convention relative au génocide de 1948 !
J’accuse dat deze regering geen economische sancties afdwingt! J’accuse ce gouvernement pour ne pas imposer de sanctions économiques!
J’accuse Mathias Van Diependaele die de internationale regels naast zich neerlegt!
J’accuse Mathias Van Diependaele mépriser l’ordre juridique internationale !
J’accuse dat deze regering weigert om de Israëlische ambassadrice uit te wijzen, ondanks het oordeel van het Internationaal Gerechtshof dat Israël een apartheidsstaat is.
J’accuse ce gouvernement de refuser l’expultion de l’ambassadrice d'Israël, malgré le jugement de la Cour internationale de justice selon lequel Israël est un État d'apartheid.

Daarom sluit ik mij aan bij de klacht die SOS Gaza indiende tegen onze regering. Want als onze leiders falen, dan is het aan ons – het volk – om op te staan. En zolang er onrecht is, zullen wij blijven spreken, blijven strijden, blijven bouwen aan een wereld waarin élk mens telt.  Because: nobody is free until Palestine is free.

Dank jullie wel

Horia Boubker, Workers for Palestine