Het Noordstation. Zondagochtend. Een grote lege ruimte met vooral gesloten koffiebars en veelagenten. Even voelt het alsof we hier niet zo welkom zijn. Wij, die straks massaal op stap gaan. Dezoveelste mars voor het klimaat. Eens buiten proef ik weer de hoop, er hangt iets in de lucht, hier opdit plein dat stillaan tot leven komt, adem geeft en stem aan zoveel mensen die al zolang weten dathet echt niet goed gaat met ons klimaat. Hoopvol sta ik dus te wachten op de volgende en volgende en volgende klimaattrein want zo noemen we die vandaag. De stationshal vult zich met tromgeroffel, veelzeggende wijsheden op canvas, smeekbeden op karton en vlaggen, zoveel vlaggen veelzijdig van kleur. Ik geniet van de jeugdige inzet, het energieke engagement van al die jonge mensen. We hebben ze nodig. Jammer dat ze zo luid en zo lang moeten schreeuwen voor een beetje gehoor, voor hun toekomst. Eigenlijkzouden ze moeten vrij zijn, vind ik, om te leven, te leren, hun creativiteit te ontdekken en in te zetten voor hun en onze toekomst. Het is toch niet te geloven dat het vooral jongeren moeten zijn die de wereld mobiliseren om verantwoordelijker om te gaan met milieu en klimaat. Ze hebben ons nodig en gelukkig zijn we met veel. Ik word vrolijk van de grote opkomst van gezinnen, van jong en oud en heel oud en grootouders en mensen uit allerlei landen en culturen en godsdiensten want ja het gaat ons allemaal aan. En met zijn allen laten we ons aanvuren door de levendige aanklacht van de jeugd. We hebben elkaar nodig om aandacht en actie te vragen voor deze grootste bedreiging ooit. We zijn in gevaar, elk levend wezen op deze planeet. Riane Malfait